РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..      
 
 Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Людміла Рублеўская
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Алюзіі

#1. Высокая літаратура
Лаўравы ліст,
                              дастаткова засохлы і хрусткі,
Бронзавы ключ, відавочна мастацкай работы,
Што адчыняў – невядома.
                                                          Высокай натуры
Гэта прыдасца...
                                      Кавалачак высахлых сотаў,
Месячны промень,
                                          абрывак калючага дроту –
Гэта, панове,
                              высокая літаратура.
Пэўна ж, рэцэпт дасканалы.
                                                              Галінка агрэсту,
Фігавы лісьцік ад першай мадэлі Адама,
Два паламаныя алоўкі,
                                                  чыясь тэлеграма
З доўгім шматкроп’ем замест шараговага тэксту,
Трохі тугі па нязбытным.
                                                      Пяро херувіма,
Усьведамленьне сваёй непатрэбнасьці.
                                                                                      Бура
У крышталёвае шклянцы.
                                                        Дзьве порцыі дыму –
Ад цыгарэт і спаленага гунамі Рыма –
Гэта, панове,
                              высокая літаратура.
Трохі крыві ад уласнага сэрца.
                                                              ?Атрута,
Што выдзяляе гніючае цела натхненьня.
Рогат нармальнага дурня.
Бутэлька аблуды.
І папяровыя крылы твайго пакаленьня.
І Апалонам садраная з Марсія скура –
Гэта, панове,
                              высокая літаратура.

 

#2. Аліса
Дзяўчынка ў карунках
                                                  сьпявае анёльскую песьню.
Стракозы над рэчкаю крэсьляць арабскія лічбы.
А човен плыве.
                                  І раўнюткую лінію крэсьліць.
І ў хвалях люструюцца
                                                    дрэвы, карункі і німбы.
Дзяўчынка ў карунках
                                                  і пастар у чорным касьцюме.
Над імі стракозы, аблокі
                                                      і вокны ў Засьвецьце.
Сьціскаецца час і расьцягваецца,
                                                                          як гума,
І ў сьвет за люстэркам
                                                  зьнікае карункавы вецер.
Дзяўчынка ўтаропіла ў неба блакітныя вочы.
Яна не патрапіць ніколі на баль каралевы.
А пастар у чорным
                                          паверыць у гэта ня хоча,
Вяслом разьбіваючы
                                              німбы на хвалях і дрэвы.
Дзяўчынка падзякуе за незвычайную казку,
Зь люстэрка асыплецца выцьвілы слой амальгамы.
І што нашы казкі,
                                      алюзіі, німбы і маскі
Прад яснай вітрынаю галантарэйнае крамы.
Дзьве ручкі ў пальчатках
                                                      пакручваюць сон-парасонік,
Стракозы мільгаюць, як феі.
                                                          ?Пэйзаж пастаральны.
І белым пылком
                                    безнадзейнасьць асыпала скроні.
У шлях празь люстэрка, паэце.
У шлях разьвітальны.

 

#3. Замак Эшэр
Мой замак патанае.
                                          Па сьцяне
Расколіна прабегла, як маланка.
Ён для мяне надзейным быў прыстанкам,
Каб паміраць наяве,
                                            жыць у сьне.
Загасьлі ўсе лампады.
                                              Кажаны
У вітражы запыленыя б’юцца.
І промні дня ў расколіны ліюцца,
Зьнішчаючы ілюзіі і сны.
Гляджу – у першы і апошні раз –
Пры асьвятленьні дзённым на пакоі.
Іржа на ланцугах, іржа на зброі,
І там не дыямэнт блішчыць, а страз.
О, колькі пылу!
Мёртвых матылёў,
Аплыўшых сьвечак,
                                          павуты і друзу!
Я тут жыла, прымала фей і музаў,
Памерлых каралеў і каралёў...
Кідаюцца пад ногі пацукі.
Яны вішчаць, як вязьні Тарквемады.
І возера ўваходзіць вадаспадам
Праз вокны, што зачынены вякі...
Што ж, прызнаю паразу...
                                                          Гэты сьвет
Трымаўся на сьвятле трапяткім сьвечак,
Што пакідала ад істот і рэчаў
Бязважкі вытанчаны сілуэт.
Навошта ж мне трымацца за жыцьцё,
Бязьлітаснае ў плоцевасьці грубай?
Расколіны ўсё большаюць.
І кубак
Напоўнены марэньнем і асьцём.

 

#4. Парцэлянавая пастушка
На каміннае паліцы
                                            так высока, так спакойна.
Мерна тахкае гадзіньнік,
                                                      пыл кладзецца на падлогу.
Не шапчы, што ў іншым сьвеце
                                                                      сьвежы вецер, сьветла, зорна.
Не шапчы, што на паліцы
                                                          не спазнаць сябе, ні Бога.
Парцэлянавае цела
                                          разьбіваецца так лёгка
Разам зь лялечнай красою
                                                          і маленькім нашым шчасьцем.
І ў аповедзе жыцьцёвым
                                                      застануцца, як апостраф, –
На’т ня літара, ня слова –
                                                        выбітныя нашы страсьці.
І таму – куды сьпяшацца!
Ціха дзынькае званочак
Музыкальнага куфэрка,
                                                  дзе захоўваюцца зоркі.
А інакшых не пабачаць
                                                    парцэлянавыя вочы.
І чаго ты, камінар мой,
                                                    плачаш горка, гэтак горка?
Ад таго, што недзе – вецер,
                                                              недзе – месяц, недзе – воля?
Ад таго, што, як ні пніся
                                                      быць найпершым над другімі,
А рукі дзіцячай дотык выпадковы –
                                                                                і ня болей –
І асколкі на падлозе,
                                              а душа, як пыл, над імі.

 

#5. Крошка Цахес
Прычэсвае фея маленькага злога калеку
(Адорваюць феі заўсёды маленькіх і злых).
Няшчасны карузьлік, асуджаны лёсам на зьдзекі,
Цяпер ператворыцца
                                                ў талентаў зьмесьцішча ўсіх.
Чужых, не сваіх, зразумела.
                                                              А справа якая
Натоўпу, які пакланяцца кароне прывык?
І моўчкі паэт пажаўцелыя сшыткі гартае,
І моўчкі хавае ў шуфляду,
                                                        бы ў склеп, чарнавік.
Маленькі карузьлік
                                          здаецца прыгожым і дужым.
Уладай надзелены –
                                              мае і вартасьці ўсе.
Красуні свой гонар яму прапануюць,
                                                                                  як ружы.
Нашто яму ружы –
                                          ён душы, як цукар, грызе.
А толькі пакіне яго дабрадатная фея –
Імгненна затопчуць,
                                              у вазе патопяць начной.
І зноўку паэт перагортвае аркуш надзеі,
І пырскае новы карузьлік на троне сьліной.
І фея ўсё тая ж
                                пачвары расчэсвае космы
І верыць, што ўлада надзеліць яго дабрынёй.
Ніколі ня скончыцца гэтая метамарфоза.
І можа, паэт і карузьлік зьліваюцца ў ёй.
Ніколі на троне паэт не застаўся паэтам.
Ніколі на троне карузьлік
                                                      ня выпрастаў горб.
Але распрасьцёрты ля колаў бліскучай карэты,
Адны залатыя пантофлі і бачыць натоўп.
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.